Feray-ı Ay Işığı

Karanlığın çıkmazına sürüklenmiş bir kadın,

O karanlığa âşık bir adam...

Hapsolduğu karanlıktan kurtulmak için çırpınan bir kadın,

O karanlığın sebebi adam...

İkisi de bilinmezlikler içindeki yalanlarda boğulurken, inandıkları tek şey,

kalplerinde ki sevgi. Adam kadının acısına âşık, kadın adamın merhametine...

Geçmiş öyle acımasızdır ki, nerede olursak olalım, hangi vakitte olursak olalım, hiçbir zaman peşimizi bırakmaz. Hele ki günahlarımız... Kefaretini ödemediğimiz bir hiçbir günahtan saklanamayız.

Umutlarım içimde can çekişiyordu. Kanadı açılmamış kuş misali gibi, en yüksek binanın çatısından uçmaya çalışıyorum, her defasında yerle bir olsam da pes etmiyorum. Ne kadar aldığım darbeler kanatsa da uçmaktan vazgeçmiyorum.

Ben, ayın yörüngesinde dolanan Ayla’ydım. Yamaç ise benim ışık kaynağım.
Zifiri karanlığımın ay ışığı...